با انجام تمرینات هوازی سازگاری‌های عضلانی، دستگاه‌های انرژی، قلبی و عروقی، تنفسی و متابولیکی ایجاد می‌شود. از سازوکارهای عضلانی ایجاد شده از طریق تمرینات هوازی می‌توان به افزایش ظرفیت اکسایشی تارهای تند انقباض، افزایش تعداد مویرگ‌ها، بهبود ظرفیت متابولیسم اکسایشی عضلات از طریق افزایش در ذخیره هموگلوبین و افزایش کارایی میتوکندری ها به وسیله تغییرات در فعالیت آنزیم‌های اکسایشی اشاره کرد(ضیاء معینی و همکاران، ۱۳۷۸). علاوه به راین تمرینات هوازی با افزایش در ذخایر گلیکوژن و روند بازسازی آن در عضلات پس از تمرینات هوازی به همراه افزایش ذخایر چربی و تسهیل فعالیت آنزیم‌های عضله که در به تا اکسیداسیون چربی‌ها نقش دارد سبب بروز سازگاری‌های دستگاه‌های انرژی می‌گردند. از سازگاری‌های قلبی – عروقی حاصل از تمرینات هوازی می‌توان به افزایش حجم ضربه‌ای، کاهش ضربان قلب استراحت، هایپروتروفی قلب، افزایش کارایی قلب و متعاقب آن کاهش ضربان قلب در حین فعالیت‌های بیشینه و زیر بیشینه است به افراد تمرین نکرده و افزایش در حجم خون و سلول‌های خونی اشاره نمود.
بالاخره افزایش کارایی تنفسی، افزایش در آستانه لاکتات، نسبت تبادل تنفسی در فعالیت‌های زیر بیشینه و افزایش در فعالیت‌های بیشینه به ترتیب سازگاری‌های تنفسی و متابولیکی است که بر اثر شرکت در فعالیت‌های هوازی ایجاد می‌شود.به هر حال ایجاد سازگاری‌های عنوان شده می‌تواند بر اساس متغیرهای شدت، حجم و مدت زمان استراحت از طریق تمرینات تداومی و تناوبی هوازی حاصل گردد (ضیاء معینی و همکاران، ۱۳۷۸).تمرینات هوازی به دو روش صورت می‌گیرد: ۱- روش تداومی ۲- روش تناوبی (اینتروال).
تمرین تداومی شامل هر گونه فعالیت ادامه دار در مدت زمان طولانی و با شدت نسبتاً یکسان است. در این تمرین شدت فعالیت نسبتاً کم است به صورتی که حداکثر شدت تمرین، ۸۰ درصد حداکثر ضربان قلب و یا ۷۰ درصد ضربان قلب ذخیره است و حداقل زمان برای تأثیر گذاری بر اثر این روش تمرینی ۲۰ دقیقه است (گائینی و رجبی، ۱۳۸۷).در تمرین تناوبی، مراحل فعالیت به طور متناوب با استراحت یا کاهش فعالیت همراه است، میزان خستگی پس از دو تناوبی به مراتب کمتر خواهد بود که علت در دوره‌های استراحت و کوتاه بودن زمان فعالیت است؛ بدین معنی که در دوره‌های استراحت، ذخایر دستگاه ATP-cp یا فسفاژن بازسازی شده، مکرراً در تکرارهای بعدی مورد استفاده قرار می‌گیرد. از طرفی کوتاه بودن مرحله‌های تمرین، از تجمع اسید لاکتیک و بروز خستگی جلوگیری می‌کند و یا لااقل میزان خستگی کمتر است. از سوی دیگر، صرفه جویی در خستگی، هنگام تمرین‌های تناوبی می تواند به افزایش شدت کار منتهی شود و موجب بهبود کارایی دستگاه انرژی شود.(رمضان‌پور، ۱۳۸۵).
پیشینه تحقیق
بهرامی و صارمی (۱۳۹۰) ، تحقیقی را با عنوان «اثر محدودیت کالری با تمرین هوازی و بدون تمرین هوازی بر ترکیب بدنی ، چربی خون در مردان میان‌سال چاق /اضافه وزن» انجام داده بودند. نتایج تحقیق نشان داد که بعد از ۱۲ هفته در گروهی که تمرین هوازی همراه با محدودیت کالری انجام داده بودند کاهش معنا داری در وزن بدن ، چربی شکمی ، چربی خون مشاهده شد. در حالی که در گروه محدودیت کالری، فقط بهبود معنا داری در وزن بدن مشاهده شد.
زارعی و همکاران (۱۳۸۹)تحقیقی را با عنوان «همه گیر شناسی چاقی و لاغری و ارتباط آن با فعالیت بدنی و الگوی رژیم غذایی در نوجوانان پسر ۱۴-۱۲ ساله شهر سبزوار»انجام داده بودند . نتایج این تحقیق نشان داد که شیوع اضافه وزن و چاقی در نوجوانان سبزواری نسبتاً بالا است .همچنین کاهش سطح فعالیت بدنی و افزایش رفتارهای کم تحرک (تماشای تلویزیون و نه کار با رایانه) در این آزمودن‌ها ، با اضافه وزن و چاقی مرتبط است ، ولی هیچ ارتباطی بین الگوی رژیم غذایی و اضافه وزن و چاقی وجود ندارد.
دکتر رحمانی نیا و حجتی (۱۳۷۹) تحقیقی با عنوان « اثر یک برنامه ورزشی منتخب روی ترکیب بدن و توان هوازی دختران دانشجو » انجام داده بودند. آزمودنی‌ها به دو گروه مساوی تجربی و کنترل تقسیم شده بودند و تمرینات گروه تجربی شامل ۲۰ دقیقه فعالیت هوازی (دویدن) با شدت ۶۰ تا ۸۰ درصد حداکثر ضربان قلب و به مدت۶هفته و تعداد جلسات درهفته۳تا۵بار بود. نتایج نشان داد که چربی بدن گروه تجربی به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل(۰۵/۰) >p) و توان هوازی آن به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل بود.اما تغییرات معنی داری در وزن بدون چربی ، وزن چربی و وزن کل بدن دیده نشد.
زارعی و همکاران تحقیقی را با عنوان «اکسیداسیون چربی و مصرف انرژی در شدت‌های مختلف دو نوع فعالیت ورزشی دویدن و دوچرخه سواری در پسران نوجوان چاق» انجام داده بودند. نتایج نشان داد که برای نوجوانان چاقی که هدفشان از انجام فعالیت بدنی ، کاهش وزن (افزایش مصرف انرژی و ارتقای اکسیداسیون چربی در سطح معینی از پاسخ‌های قلبی – عروقی )است ، فعالیت دویدن با شدت متوسط ، فعالیت بدنی مؤثرتری نسبت به پدال زدن روی دوچرخه است.
دکتر مقدسی و همکاران (۱۳۸۹) ، تحقیقی را با عنوان «شیوع اضافه وزن ، چاقی و سطح آمادگی جسمانی نوجوانان » انجام داده بودند . نتایج نشان داد که ارتباط منفی بین سطح آمادگی جسمانی با درصد توده‌ی چربی و نمایه‌ی توده بدن (BMI) مشاهده شد . بنابراین انجام فعالیت ورزشی برای نوجوانان دارای اضافه وزن و چاق مورد تاکید قرار گرفت .
سالم (۱۳۸۸) ، تحقیقی را با عنوان «بررسی شیوع پر فشار خونی و ارتباط آن با شاخص‌های تن سنجی در دختران نوجوان » انجام داده بودند. در این بررسی وجود دو معضل مهم بهداشتی شامل اضافه وزن و پرفشاری خون به عنوان عوامل خطر بیماری‌های مزمن به ویژه بیماری‌های قلبی عروقی در دختران نوجوان مشاهده شد. بنابراین اصلاح شیوه زندگی به خصوص رفتارهای تغذیه‌ای و افزایش فعالیت فیزیکی به عنوان مهم‌ترین استراتژی اولیه در پیشگیری از این عوامل خطر پیشنهاد شد.
دکتر دمیرچی و مهربانی(۱۳۸۸)، تحقیقی را با عنوان « شیوع چاقی ، اضافه وزن و پر فشارخون و عوامل خطر زای مرتبط با آن‌ها در مردان بزرگ‌سال » انجام داده بودند. یافته‌ها نشان داد شیوع چاقی ، اضافه وزن و پرفشار خونی با افزایش سن ، کاهش فعالیت بدنی ، سابقه بیماری‌های مرتبط با قلب- عروق، پایین بودن سطح سواد،افزایش درآمد و بیشتر بودن تعداد اعضای خانواده بیشتر می‌شد. هم چنین بین چاقی و پرفشاری خون در همه گروه‌های سنی رابطه معنا داری وجود داشت . و بیشترین شیوع چاقی و پرفشاری خون در گروه سنی بیشتر از ۵۰ سال مشاهده شد.و بالاخره در همه گروه‌های سنی بیشترین درصد شیوع پرفشاری خونی در افراد چاق مشاهده شد.بین الگوهای غذایی و مقادیر شاخص توده بدن رابطه معنا داری وجود نداشت.اما بین چاقی و برخی عادت‌های غذایی مانند مصرف غذاهای پر چرب و شیرینی جایت ، میان وعده‌ها و دسر بعد از غذا رابطه مثبت و با انجام فعالیت بدنی منظم و افزایش مراقبت‌های غذایی بدون توجه به کیفیت آن‌ها ، رابطه منفی وجود داشت.یافته‌ها ارتباط مثبت و معنی داری را بین بالا بودن شاخص توده بدن ، پایین بودن سطح فعالیت بدنی و مصرف مواد غذایی پر چرب با کالری بالا و میان وعده‌ها نشان داد.به نظر می‌رسد پیشگیری از چاقی که یکی از مهم‌ترین مشکلات تهدید کننده سلامت عمومی است. هم چنین پیشگیری از عواملی که موجب شیوع آن می‌شوند ، مانند عادت‌های غذایی نامطلوب و کمبود فعالیت بدنی ، بیش از پیش در جامعه ایرانی ضرورت دارد تا از بروز بیماری‌های مرتبط با آن‌ها جلوگیری شود.
دکتر سردار،گائینی و دکتر رمضانی (۱۳۸۷) تحقیقی را با عنوان «تأثیرات فعالیت بدنی هوازی ۸ هفته‌ای بر درصد چربی بدن مرد دیابتی نوع ۱» انجام دادند. به همین منظور ۲۰ نفر از بیماران مرد دیابتی نوع ۱ ، ۱۵ تا ۲۵ ساله به صورت هدفمند انتخاب شده ، در یک برنامه منظم ورزشی شرکت کردند. برنامه تمرینی شامل ۴۵ تا ۶۰ دقیقه فعالیت هوازی با شدت ۸۰-۶۰ درصد ضربان قلب ذخیره سه بار در هفته بود . پس از هشت هفته فعالیت بدنی منظم تغییر معنا داری در درصد چربی بدن به وجود آمد .
دکتر یاوریان و نیک اختر (۱۳۸۷) به بررسی نقش فعالیت‌های هوازی در جنبه‌های مختلف سلامت روانی (افسردگی ، اضطراب ، نشانه‌های بدنی و عملکرد اجتماعی ) زنان پرداختند.برای انجام این مطالعه ۱۸ زوج از زنان که نمرات آن هادرپرسش نامه سلامت عمومی به هم نزدیک بود انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند و آزمودنی‌های گروه آزمایشی به مدت ۱۰ هفته و در هر هفته سه جلسه تمرینات ورزشی را انجام دادند. نتایج پژوهش نشان داد که انجام تمرینات ورزشی تأثیرات مثبت معنی دار بر سلامت عمومی و جنبه‌های مختلف آن دارد.
دکتر اکبری و همکاران ( ۱۳۸۶) تحقیقی را با عنوان «اثر برنامه ۸ هفته‌ای ورزشی هوازی بر کاهش چربی خون مردان کارمند با فشار خون بالا» انجام داده بودند. نتایج تحقیق نشان داد TG و LDL پس از هشت هفته تمرین به طور معنی داری کاهش یافت (۰۵/۰>P). اماHDL افزایش معنی داری نشان نداد (۰۵/۰P>).
قراخانلو و همکاران (۱۳۸۶) ، تحقیقی را با عنوان «ارزیابی روند تغییرات ترکیب بدنی وVO2max یا حداکثر اکسیژن مصرفی و همبستگی بین آن‌ها در پسران ۱۱-۱۸ سال» انجام دادند. نتایج نشان داد درصد چربی بدن در گروه‌های سنی مختلف تفاوت معنا داری ندارد(۰۵/۰<P). اما اختلاف بین میانگین VO2max WHR , BMI در گروه‌های سنی مختلف معنادار بود (P<0/01) . همچنین بین تغییرات درصد چربی و تغییرات VO2max در پسران ۱۱- ۱۸ ساله ارتباط معنی داری وجود نداشت ولی بین تغییرات BMI و تغییرات VO2max ارتباط منفی و معنا داری وجود داشت . همچنین بین تغییرات WHR و تغییرات VO2max در پسران ۱۱-۱۸ ساله ارتباط مثبت و معنا داری به دست آمد. مقایسه نتایج این مطالعه با مطالعات انجام شده روی کودکان کشورهای دیگر ، وجود تفاوت‌های بارز از نظر شاخص‌های ترکیب بدن و VO2max در کودکان در حال رشد را نشان می‌دهد. و نشان می‌دهد در روش‌های ارزیابی ترکیب بدنی در طول این دوران باید به ملاحظات مختلفی توجه کرد که به کار گیری آن‌ها بر دقت و اعتبار روش‌ها تأثیر می‌گذارد.
محبی و همکاران (۱۳۸۵) ،در بررسی اثر تمرینات هوازی(۸هفته وهرهفته۳باروباشدت۶۰تا۷۰در صد حد اکثر ضربان قلب) بر کنترل گلوکز خون ،آمادگی قلبی تنفسی و عوامل خطر زای مرتبط با بیماری‌های قلبی – عروقی در بیماران دیابتی و غیر وابسته به انسولین به این نتایج رسیده بودند که تمرین هوازی در بیماران دیابتی موجب کاهش وزن بدن، شاخص توده بدن و درصد چربی بدن می‌شود .
دکتر نور شاهی و همکاران (۱۳۸۵) ، تحقیقی را با عنوان «بررسی و مقایسه روش‌های کاهش وزن (رژیم غذایی و ورزش ، رژیم غذایی و ورزش همراه با رفتار درمانی) بر تغییر جرم و چربی موضعی زنان» انجام داده بودند که برنامه تمرینی شامل ، گرم کردن (۱۰ دقیقه ) و فعالیت هوازی (۲۰ دقیقه ) بود.ضربان قلب در طی فعالیت هوازی در حد ۷۰% ضربان قلب بیشینه حفظ شد. و هم چنین ۲۰ دقیقه فعالیت قدرتی در نظر گرفته بودند.نتایج حاصل نشان داد که جرم بدن ، شاخص جرم بدن و جرم چربی بدن آزمودنی‌ها به طور معنی داری در دو گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل کاهش یافت. اما بین گروه‌های تجربی هیچ گونه تفاوت معنا داری مشاهده نشد.دکتر علی نژاد ، قراخانلو و دکتر توفیقی (۱۳۸۲) تحقیقی را با عنوان دو هنجار یابیBMI. [۷]wc. [۸]WHRو درصد چربی بدن در مردان ۳۰ تا ۵۵ ساله شهر تهران انجام دادند. تجزیه و تحلیل یافته‌ها نشان داد هنجار مربوط به WC.BMI.WHR و درصد چربی بدن در بین مردان ۳۰ تا ۵۵ ساله شهر تهران که عنوان شاخص‌های پیشگو در مطالعات اپیدمیولوژیکی و سوخت و سازی و نیزبروزبیماری های مرتبط با چاقی مطرحند ، در مقایسه با نمونه‌های خارجی آن بالاست. این تفاوت‌ها احتمالا به دلیل وجود مجموعه‌ای از اختلافات فرهنگی – اجتماعی ، اقتصادی ، اختلالات تغذیه‌ای ، کمی فعالیت‌های ورزشی منظم و عدم اطلاع مردم از خطرهای ناشی از چاقی و کم تحرکی است.
دکتر علیجانی و احمدی (۱۳۸۱) تحقیقی با عنوان «بررسی تاثیر هشت هفته‌ای تمرینات هوازی و بی هوازی بر برخی عوامل خطر ساز قلبی عروقی دانشجویان مرد دانشگاه شهید چمران اهواز » انجام داده بودند. آزمودنی‌ها به طور تصادفی در سه گروه کنترل ، هوازی و بی هوازی قرار گرفتند.سپس گروه‌های هوازی و بی هوازی به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه یک ساعته به ترتیب به تمرینات هوازی (دو مستمر باشد ت۶۵ تا ۷۵ درصد ضربان قلب بیشینه)و تمرینات بی هوازی (دوهای سریع ، نرمش‌های بی هوازی و تمرینات سریع با وزنه (با شدت ۹۵-۹۰ درصد ضربان قلب بیشینه) شرکت کردند. نتایج تحقیق نشان داد که در اثر هشت هفته تمرینات هوازی و بی هوازی ، کاهش معنی داری در درصد چربی زیر پوستی پدیدار شده است. هر چند این کاهش در گروه هوازی بیشتر بود ، ولی تفاوت بین دو گروه در کاهش درصد چربی معنی دار نیست. همچنین نتایج این تحقیق حاکی از آن است که در اثر هشت هفته تمرین هوازی و بی هوازی ، در شاخص توده بدن آزمودنی‌ها تغییر معنی داری مشاهده نشد .
دکتر علیجانی و غیبی (۱۳۸۱) به « بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی و بی هوازی بر درصد چربی دانشجویان دختر غیرورزشکار » پرداختند. برنامه تمرینی به این صورت بود که در گروه تمرینات هوازی از ۲ دقیقه دویدن در جلسه اول شروع و به ۲۵ دقیقه در جلسه آخر ختم شد و با شدت ۶۵ تا ۷۵ درصد ضربان قلب بیشینه در هر جلسه انجام گرفت . و در گروه تمرینات بی هوازی از دوهای سرعت اینتروال به عنوان فعالیت بی هوازی استفاد شد که با شدت ۸۰ تا ۹۰ درصد ضربان قلب بیشینه انجام گرفت . پس از هشت هفته فعالیت بدنی مشاهده نمودند که هم در گروه هوازی و هم در گروه بی هوازی درصد چربی کاهش یافته و در گروه هوازی این کاهش بیشتر بود ولی هیچکدام از لحاظ آماری معنی دار نبودند.
رحمانی نیا و همکاران (۱۳۸۹) ، تحقیقی را با عنوان «اثر ورزش پیاده روی در میزان چربی بدن دختران » انجام داده بودند . یافته‌ها نشان داد که ورزش پیاده روی به طور موثری توده چربی و درصد چربی بدن را کاهش و توده بدون چربی را افزایش می‌دهد.
فاکس و ماتیوس گزارش کرده‌اند ، زنان پس از یک برنامه تمرین بدنی شامل دویدن آرام ، راه پیمایی و دویدن با شدت متوسط ، می‌توانند انتظار تغییرات ذیل را داشته باشند :
۱ – کاهش قابل ملاحظه‌ای در چربی بدن
۲ – افزایش اندک در وزن بدون چربی
۳ – کاهش اندک در وزن کل بدن
این تغییرات به ویژه کاهش چربی ، در زنان چاق نسبت به زنان لاغر بارزتر است .
ماک و همکاران (۲۰۱۰) ، ارتباط مستقیمی بین نمایه‌ی توده بدن با آزمون‌های دراز نشست ،انعطاف پذیری و ارتباط معکوسی بین نمایه توده‌ی بدن و آمادگی قلبی – تنفسی مشاهده کرده‌اند.
بووت و همکاران (۲۰۰۷) عنوان کرده‌اند که ارتباط معکوس و بسیار قوی بین سطح آمادگی جسمانی و اضافه وزن وجود داردو کاهش سطح آمادگی جسمانی در نوجوانان چاق به دلیل وزن اضافی است که باعث کاهش عملکرد ورزشی در آن‌ها می‌شود.
کابالرو و همکاران (۲۰۰۷) ، هیچگونه ارتباط معنی داری بین میزان تماشای تلویزیون و شیوع اضافه وزن و چاقی در جوانان ۱۷-۱۲ ساله مورلیس مکزیکو مشاهده نکردند که تفاوت در یافته‌های این مطالعات نسبت به مطالعات زارعی و همکاران (۱۳۸۹) ممکن است ناشی از اختلاف در شیوه زندگی ، وضعیت اجتماعی ـ اقتصادی و فرهنگی ، خطا در گزارش دهی باشد.
متا و همکاران (۲۰۰۶) ، هیچگونه تفاوت معنا داری در میزان تماشای تلویزیون بین دو گروه چاق و غیر چاق در نوجوانان ۱۸-۱۳ ساله پرتقالی مشاهده نکردند.
زالیلا و همکاران (۲۰۰۶) ، با مقایسه سطح فعالیت بدنی نوجوانان ۱۵-۱۱ ساله مالزیایی در سه گروه لاغر ، نرمال و اضافه وزن هیچگونه اختلاف معنی داری مشاهده نکردند .این مطالعه یکی از دلایل عدم مشاهده اختلاف معنی دار در سطح فعالیت بدنی بین گروه‌های مختلف وزنی را خطا در گزارش دهی و کم گزارش دادن میزان و شدت فعالیت بدنی ، به خصوص در آزمودن‌های چاق عنوان کردند.
کالس اسکندن و همکاران (۱۹۹۶) اظهار داشتند تمرین باعث افزایش اکسیداسیون چربی در زمان استراحت می‌شود. در واقع یکی از آثار مفید به کارگیری تمرین در برنامه‌های کاهش وزن نسبت به رژیم غذایی همین ویژگی است.
هاک من و همکارانش در تحقیقی روی ۱۸ زن بی تحرک که به طور نسبی اضافه وزن داشتند ، برنامه ۷هفته ای را شامل رژیم غذایی کم چرب و پیاده روی که رفته رفته بر مقدار آن افزوده می‌شد ، اجرا کردند . در اندازه گیری‌های نهایی ، وزن آزمودنی‌ها به طور معنی دار کاهش یافت .
سوینی و همکارانش (۱۹۹۳) روی زنان چاق تحقیقی کردند و به این نتیجه رسیدند که تمرین اثر معنی داری در تغییرات مطلوب ترکیب بدن ندارد.
دسپرس و همکارانش (۱۹۹۱)در تحقیقی روی زنان با برنامه تمرینی ۹۰ دقیقه‌ای و شدت ۵۵% توان هوازی بیشینه برای ۴ تا ۵ بار در هفته و به مدت ۱۴ ماه ، کاهش میانگین ۶/۴ کیلو گرم دربافت چربی (۰۱/۰>p) مشاهده شد و تغیری در بافت بدون چربی نشان داده نشد.
ریدی و همکارانش با مطالعه روی زنان چاق ، یک دوره تمرینی ۲۴ هفته‌ای را با شدت کم اجرا کردند . اگر چه تعداد زیادی از زنان ، چربی خود را طی برنامه از دست دادند ، ولی معنی دار نبود .
پاولوف و همکارانش (۱۹۸۵) ، تحقیقی را روی ۷۲ مرد چاق انجام دادند . برای این کار چندین برنامه شامل ورزش و یا بدون ورزش ، همراه با برنامه‌های رژیم غذایی مختلف را اجرا کردند. نتایج نشان داد که اگر چه گروه‌های ورزشی و غیر ورزشی مقدار وزن مشابهی را از دست دادند، اماگروه ورزشی به طور معنی داری کاهش چربی بیشتر و عدم کاهش توده بدون چربی را نشان دادند.گروه غیر ورزشی کاهش معنی داری را در مقدار توده بدون چربی نشان داد.
(خلیلی و همکارانش،۱۳۷۹؛نیک بخت،۱۳۷۲)خلیلی در بررسی و مقایسه روش‌های کاهش وزن مشاهده کردند که ترکیب رژیم غذایی و ورزش به منظور کاهش جرم توصیه می‌شود،رژیم غذایی به تنهایی می‌تواند موجب کاهش جرم چشمگیری بشود اما ۴۰% کاهش جرم مربوط به جرم بدون چربی است.با اجرای برنامه‌های ورزشی کاهش جرم بسیار اندک است اما ۸۰% آن مربوط به چربی‌های بدن است،ترکیبی ازاین دو نتایج مطلوب‌تری به دنبال خواهد داشت.
با توجه به محدود بودن اطلاعات و همچنین تحقیقات ضد و نقیضی که در زمینه فعالیت نوجوانان و تغییرات وزن آن‌ها ارائه شده است و تحقیقات قبلی بیشتر بر روی مردان انجام گرفته شده است. این تحقیق بر روی دختران نوجوان گرمی استان اردبیل انجام شد.
جمع بندی مبانی نظری و ادبیات تحقیق
چنانچه در این فصل بیان شد،امروزه چاقی و اضافه وزن به عنوان یکی از معضلات سلامتی گریبانگیر تعداد زیادی از مردم است.پیشرفت‌های صنعتی وزندگی ماشینی فعالیت جسمانی انسانی رادرطی چندین سال اخیربه حداقل خودرسانده که معضلات فراوانی نیز به همراه داشته است.یکی ازاین مشکلات چاقی واضافه وزن وکاهش توان هوازی است که امروزه بسیاری ازافرادباآن دست به گریبان هستند.چاقی عبارت است از مقدار بیش از حد متوسط چربی موجود در بدن و اضافه وزن بودن هم به دلیل چربی اضافی یا وزن بیشتر عضلانی است و وقتی می‌گوییم شخصی دارای اضافه وزن است این امر بیانگر اضافه بودن وزن شخص نسبت به ساختار استخوانی و قد اوست. عوامل مختلفی در افزایش چاقی بدن موثر هستند، مهم‌ترین آن‌ها وراثت، محیط اجتماعی و شیوه زندگی است. دلایل چاقی و اضافه وزن در قرون اخیر ناشی از فقر حرکتی بر اثر مدرنیزه شدن و شهرنشینی، مصرف غذاهای چرب و غیره مفید، دریافت زیاده از حد انرژی، فشارهای درونی، استرس‌ها، کم کاری غدد تیروئید، هیپوفیز و … می‌باشد. چاقی با خطر بیشتر بیماری دیابت قندی، افزایش بیش از حد تری‌گلیسرید در خون، بیماری کیسه صفرا، هیپوکسی مزمن، برخی از انواع سرطان‌ها، وقفه موقتی تنفسی در خواب و بیماری فرسایشی مفصل‌ها همراه است . چاقی در بیماری‌های مثل پر فشار خون و بیماری قلبی و عروقی، افزایش کلسترول و دیابت سهم اصلی دارد.(گائینی ودبیدی روشن،۱۳۸۷).
نتایج حاصله از تحقیقات در زمینه اثر فعالیت بدنی بر میزان وزن و درصد چربی بدن تغییرات مطلوبی را نشان می‌دهد از جمله: محبی و همکارانش (۱۳۸۵) در تحقیق بر روی بیماران دیابتی به این نتیجه رسیدند که تمرین هوازی در بیماران دیابتی،موجب کاهش وزن بدن،شاخص توده بدن (BMI) و درصد چربی بدن می‌شود.رحمانی نیا و همکارانش (۱۳۸۹) در تحقیقی به این نتیجه رسیدند که ورزش پیاده روی به طور موثری توده چربی و درصد چربی بدن را کاهش و توده بدون چربی را افزایش می‌دهد.با توجه به نتایج تحقیقات بررسی شده چنین استنباط می‌شود که انجام فعالیت بدنی منظم و طولانی مدت اثرات قابل توجهی بر کاهش وزن بدن و درصد چربی بدن دارد.ضمن اینکه اکثر تحقیقات در زمینه فعالیت هوازی معطوف به تمرینات طولانی و تداومی بوده‌اند و به تمرینات تناوبی در زمینه کاهش وزن و درصد چربی بهای کمتری داده شده.برآن شدیم تا اثر تمرین هوازی تناوبی را بر وزن و درصد چربی بدن بررسی کنیم.تمرین هوازی نقش زیادی در چربی بدن دارد و باید به عنوان رکن اصلی برنامه‌های کاهش وزن قرارگیرد. تمرینات هوازی می‌تواند باعث کاهش چربی بدن شوند و برای کاهش چربی بدن، ورزش‌های هوازی با شدت کم موثرتر از ورزش‌های شدید است.
| دانلود متن کامل این پایان نامه در سایت abisho.ir |